23. 4. 2021: Нагороды нагородами, а зрадник зрадником
Тиск, котрый ся в остатнїм часї робить на Мукачівску ґрекокатолицьку єпархію, є штось, што ся до головы не вмістить. Націоналістам не є ніч святе.
Ани юбілейный рік, котрый єпархія бы мала спокійно пережывати. Як пята колона в тім бою уж вказав ся і чоловік, котрому од русиньской єпархії не смердїло брати нагороды – Олександр Гаврош.
Олександр Гаврош, чоловік, котрый сістематічно, і за помочі лжи як робочой методы, очорнює вшытко, што лем дакус бы пахло русинством, в тых днях, хоць не прямо, выступив і проти Мукачівской єпархії. Цїль є єдиный. Вказати, же она не має чом быти окремов, і треба єй насервіровати на обідове меню галичскій церькви.
В статї під назвов Ідеолоґічны міфы. Ці хрестили Закарпатя Кіріл і Методій?, котру написав про україноязычне Радіо Свобода, Олександр Гаврош не бісїдує о статусї єпархії. Но каждый, хто знає нараховати до пять, мусить про прочітаню знати, о яку пропаґанду авторови іде.
Подля Гавроша настоятель православного собору в Ужгородї, отець Димитрій Сидор, актівно пропаґує „єден із основных каменів закарпатьского сепаратізму“, „міф“, же „Закарпатцї першы хрістіаны на Українї“, кедь говорить о тім, же тутешнїх Русинів хрестили іщі Кіріл і Методій. Додає, же ку тому придавають ся і „деякы пропаґандісты“ Мукачівской ґрекокатолицькой єпархії.
Гаврош собі селектівно выберать історіків, котры бы му могли потвердити, же то лем міф, а селектівно собі выберать і дакотры реалії.
З історіків собі выбрав Алексія Петрова ці Ірінея Кондратовіча, а за помочі цітацій з їх робот має намагу вказати, же ани єден з них ніч таке, жебы Русинів на Підкарпатю хрестили Кіріл і Методій, не пише. Докінця пише, же історічна наука пішла допереду, але доказів, же тоты двоми святы хрестили „Закарпатя“, дотеперь не є.
І так лоґічно Русины можуть дяковати князёви Володимірови і княгынї Олзї. І так, самособов, то він прямо не пише, чом бы сьме не мали быти єднов церьков – україньсков, кедь бісїдуєме о Мукачівскій єпархії?
Гаврош у верзії, же Підкарпатя прияло хрістіанство од Кіріла і Методія, видить „тугу будьякым способом заперечіти єдность з Українов, включно церьковной традіції,“ і „політічный“ цїль.
Як вже было спомянуто, автор статї собі селектівно выберать, з кым буде оперовати в статї. А притім чудне, же забыв на такого історіка як Михаіл Лучкай. Як лем міг тот, котрый іде ничіти міфолоґію і вказати людям правду, забыти на найвызначнішого історіка Мукачівской єпархії?
Ці лем не зато, же Лучкай сам о Русинах, іщі перед Духновічом і далшыма будителями, бісідує як о автохтоннім населїню, котре навеце прияло хрістіанство од Кіріла і Методія?
Траґікомічным на цїлій тій пропаґандістічній статї Гавроша є, же він сам є лавреатом Єпархіалной премії Михаіла Лучкая, котру му у 2016-ім роцї вручав мукачівскый єпарха, владыка Мілан Шашік. А „довжен“ не зістав Гаврошови ани сучасный адміністратор єпархії, владыка Ніл Лущак, котрый му в тім роцї, на традічній януаровій стрїчі з новинарями передав дяковну грамоту.
Нагородженый преміёв Лучкая собі ани не спомянув на Лучкая, кедь писав далшу пропаґандістічну брехню, а ани премія, ани дяковна грамота од Мукачівской ґрекокатолицькой єпархії, му не сперать у сумлїню писати статї, в котрых не іде о ніч інше, лем копати до мукачівской, русиньской церьковной традіції, копати до позіції єпархії, і до їй статусу як церькви свого права, вказати, же єдина правилна путь є зохабити ся зъїсти Кієвом, іншак єсь лем політічный сепаратіста, котрый на свій сепаратізм хоснує міфы.
Ніт, не роблю собі надії, же бы Олександр Гаврош мав холем тілько сумлїня, жебы вернув нагороды, котры дістав од тых, што выросли на „міфах“. Но хочу вірити, же єпархія не буде далше нагороджовати людей, котры до нёй, хоць не прямо, копуть.
Бо нагороды нагородами, але зрадник зістане зрадником, і кебы сьте му дали тісяч нагород.
Петро МЕДВІДЬ, статя была написана як коментарь „Вступне до контроли“ лемківского радіяс lem.fm. Языкова і ґрафічна управа: ред. АРК в СР. Жрідло фотоґрафії: Tamer TATLICI / FreeImages.
