4. 7. 2020: Твої ногы суть теперь легкы і земля Лемковины мягка

Боґдан Ґамбаль, наш Боґдан, мав єден великый дар. Він нелем спаяв людей, він творив родину. В каждій родинї суть даколи складнїшы моменты, але родина є навсе родинов.

Петре, Петрусь, брате мій… то слова, котры мі тілько раз повів, тілько раз написав. А кедь єм іщі вчера тому не приписовав велике значіня, днесь суть тоты слова про мене тото найцїннїше, што мі звучіть в тім тиху, котре по нім зістало.

Гей, Боґдан быв нелем чоловіком, котрый із своїма вынятковыма позоровательскыма способностями, інтуіціёв, знав точно выбрати собі людей на сполупрацу, але він з тых людей робив єдну родину. Мы сьме про нёго были ёго братя, сестры, але і ёго дїти.

Моя жывотна путь з Боґданом зачала десь у 2012-ім роцї, кедь сьме зачінали на Словакії приготовлёвати зачаток высыланя „русин ФМ, котре Боґдан од зачатку підпорёвав а із своїм, о дакус старшым радіом ЛЕМ.фм став ёго партнером. Поступно зачав слїдовати різны статї, коментарї, котры єм втогды, кедьже єм быв „одыйдженый“ з втогдышньой редакції ґазеты інфо Русин, публіковав на днесь вже не існуючім порталї „holosy.sk. По часї мі запропоновав, ці бы єм такы статї і такы коментарї не хотїв робити про ЛЕМ.фм. І так у юни 2013-го року зазвучало в ефірї радія перше Вступне до контроли, котрому назву выдумав він.

І пак уж ніч не было так як перше. Боґдан ня втягнув то дой русиньской файты із северного боку нашых гір, і я єм нашов мою Лемковину, мою родину.

Быв інтеліґентный, мудрый, счітаный чоловік, чоловік многых талентів і знань. Ренесанчный чоловік ся тому говорить. Гей, не знав співати, сам о тім знав, і так ся до того радше не пущав. Кедь даколи зачав, такой сьме го заставили. Сміяв ся. Але іншак вшытко, до чого ся пустив, робив найлїпше як міг, давав тому цїле сердце, давав тому цїле жытя, і оно то досправды, хоць даколи барз помалы, але приносило свої плоды. І мы ся од нёго могли много приучіти.

Боґдан быв позорный, ласкавый слухач, быв то чоловік, котрому мож было выповісти вшытко, радости і траплїня. Тїшыв ся з нашых успіхів, радостей, старав ся, кедь в нашых жывотах пришла складна сітуація. Він нас доправды не брав лем як колеґів, приятелїв, але як своїх. І він быв наш. Дав довєдна людей, котры бы може ниґда довєдна не робили, і все то мав барз добрї продумане, все знав, што робить, все знав, же мы ся властно потребуєме, і кедь тому може днесь не розумієме.

І кедь ся тым ниґда не хвалив, быв то чоловік, котрый кедь відїв матеріалну біду у дакого, намагав ся помочі. Потихы, без аплавзу публікы.

Єдночасно то быв діяч, котрый реално робив тото, што собі деякы конґресы, гормады і стрїчі русиньского руху лем давали як цїль, але практіковати то уж было тяжше. То він своїм діятельством, тым, як всядыль ішов, всядыль быв, як складав редакцію, як пропаґовав Русинів з каждого куточку своїма проґрамами, надвязовав реалну сполупрацу меджі Русинами в різных державах, вказовав, же сьме єден недїлительный народ, одкрывав нам, з нижнїх русиньскых теріторій тоту горї, і тым горї теріторії долов. Давав вшытко до того, жебы Русины, будьде бы не были, чули, же суть єдно, же суть свої. Він быв жыюча Карпатьска Русь.

І быв прінціпіалный. Прінціпіалный в дїла, в котрых іншы глядають компромісы. Бо знав, же в тых справах не мож робити жаден компроміс, бо є то о нашім бытю і небытю.

За тоты рокы, што єм міг пережыти з Боґданом, суть якбач міліоны моментів, котры не забуду. Нашы довгы писаня через „Facebook‟ о різных темах, нашы довгы телефонічны розговоры, ёго поміч і добре слово, котры пришли і о півночі, кедь было треба. До скорых ранных годин тырваючі розговоры, кедь быв у мене, в котрых сьме обговорили вшытко, од русиньского руху, через політіку, історію, театер, музику аж по так просту справу, а єдночасно найскладнїшу – любов.

Ниґда не забуду на вшыткы тоты подорожі на Підкарпатя, до Мадярьска, Сербії, Хорватії за Русинами, де го люди знали, вітали, і він з нима награвав годины розговорів. На то, як мав все наладоване множество музикы в автї, котру сьме слухали по дразї і одкрывав мі тым новы музичны горізонты. На много веселых хвіль, на гумор.

На Міні Ріпертон, котра нам співала, кедь сьме ся з чудным смутком вертали з подорожей назад домів. На ніч з Боґданом ся не дасть забыти, а ани не хочу.

Дорогый мій Боґдане, єсь неповторятельный. Все, кедь сьме ся стрїтили, кедь сьме десь были, кедь єсь ся вернув од мене, написав єсь мі: Дякую ті за вшытко, Петре. Не знав єм, за што дякуєш, бо то ты ся все старав о нас, ты єсь нас обогачовав, і тот, хто мав дяковати, єм быв я. Зато холем днесь.

Дякую ті за вшытку довіру, котру єсь до мене вложыв од самого зачатку, бо і вдяка тобі єм днесь такым чоловіком, якым єм. Дякую ті за тоты рокы приятельства. За вшытко, што єм з тобов міг пережыти. За каждый момент. За кажду поміч, за кажде выслуханя, добре слово, кедь было тяжко, за кажду твою старость о мене, о нас. За твою щіру любов до свого народа, до цїлой Карпатьской Руси і наймілїшой Лемковины. За вшытку твою роботу на наш, русиньскый хосен.

Памятам точно, як сьме ся остатнїй раз у мене прощали. Кебы єм знав, же то остатнїй раз, повів бы єм: Іщі не понагляй, іщі кус зістань. Памятам точно мій остатнїй телефонічный розговор з тобов. Кебы єм знав, же то остатнїй, повів бы єм: Іщі не кінч, іщі штось повідж.

Кедь єм рано встав, чув єм же фалаток мого сердца є десь інде. Же го маш зо собов. Але єдночасно єм собі усвідомив, же кусочок твого сердця є в тім моїм. І так го мам цїле, і кедь днесь дакус болить. І думам, же цїла твоя редакція то так чує. В нашых сердцях є фалаток того твого, і з твоїм сердцём одышло дакус тых нашых. І зіставаме твоїма, може іщі близшы собі, кедь нам теперь хыбуєш ты. Дякуєме за вшытко.

Вірю, же теперь твої ногы суть легкы і земля небесной Лемковины мягка. Твоя путь уж є приємна. Без страждань. Твоє сердце нас міцно обняло. Поздоров їх там горї, тых великых Русинів, меджі котрых єсь ся записав і ты, хоць сьме тя ту не все знали доцїнити.

Нам, ту долов, твоїй редакції, єсь зохабив слїды, по котрых підеме дале і будеме продовжовати в тім, про што так горіло твоє сердце, про што єсь запалив і нас. Єсь наш, все будеш, і мы будеме твої. Любили сьме тя, любиме тя. Знам, же першый раз ті так повім, але вірю, же то будеш чути там горї: Боґдане, Боґусь, брате мій! А пробач, же єм то не знав повісти скорше.

Петро МЕДВІДЬ, ЛЕМ.фм, языкова управа: ред. АРК в СР

Script logo