11. 10. 2024: Гелена ҐІЦОВА-МІЦОВЧІНОВА: Заслызена Україна (7, СТИХЫ)
Гелена Ґіцова-Міцовчінова
Заслызена Україна (7)
***
Хто же то з Україны
скарбы уж волочіть,
же уж мамі счервенїли
колись ясны очі.
Колись земля хрістіаньска,
країна преміла,
там од страху великого
цалком занїмила.
Ой, то тлупа гавранисків
на лов там злетїла,
тай на вікы пребогата
земля схудобнїла.
У каждого, хто там жыє,
лем слызы у оцї
бо там сказа роспростерта
уж на каждім кроцї.
А на сердця розжалены
не найдуть ся лїкы,
бо там горды паразіты
будуть уж на вікы.
***
Лем ты єден познаш,
Боже, людьскы мукы,
же дїтина уж не бере
хліб до своёй рукы.
Бо уж світу болеглавы
крыють свої рожкы,
зато люде олизують
уж глиняны ложкы.
Якже мають тракторісты
поле поорати,
кедь слызами мусить мама
поле поливати.
Бо там земля милосердна,
лем танками зрыта,
поволаный злата везе
все повны корыта.
Там на каждім людьскім творї
трясе ся уж тїло,
бо там щастя росквітнуте
як птах одлетїло.
***
Тот што танкером бороздить
стораз шыре море
та приносить Українї
слызы, біль і горе.
Тяжко жыти там голодным,
там і без летрика,
кедь не світить, не загріє
світлом електрика.
Не прийдуть там ворожылї
людём ворожыти,
не вызрадять нещастникам,
як жывот пережыти.
Може бы требало тлупі
скаргу написати,
як сатана з ёго тлупов
треба потрестати.
Бо уж цїлов Українов
зимны вітры дують,
бо похабы там на чорно
країну малюють.
***
Днешнїм світом
ся уж мотать
і чортина,
смачно пє кров
місто вина.
Веде з собов
компанію
та в Европі
злату землю
на червено
помалїють.
Насыпали
меджі очі
лем пороху,
ты, безчестый
світьскый
ополоху.
З ним ночує
ёго жена,
зато
родна земля
спустошена.
Дябли жыють
у каштелї,
а в хатинї
дїдко, бабка
у попелї.
Домобранцям
насіяли
там гороху,
з нёго мертвым
поставили
на гроб соху.
Тай чортина
може щастна
гойновати,
а ты мамко
смутна в дворї
будеш горенько
плакати.
(З приправлёваной книжкы автора – Заслызена Україна.)
